#4 Dansen in de regen.

Vorig jaar zomer. Het was lockdown nummer 2.5 (bij wijze van spreken); de restaurants waren dicht, alleen de terrassen mochten open op voorwaarde dat ze om tien uur dicht zouden gaan. We hadden met vriendinnen afgesproken om 's avonds ergens wat te gaan drinken. Toen er die dag flink wat regenbuien over de stad trokken, vroegen we ons af of het dan nog wel zo slim was. Ik keek naar buiten en vond dat het ondanks wat lichte regen wel moest kunnen. Het was zomer, dus koud kon het niet zijn dacht ik. Zelf ben ik niet echt het buienradar-type, kijken naar het grafiekje op je telefoon i.p.v. naar buiten om te zien of het regent. Ik ben eerder die typische Nederlander die denkt dat het wel mee zal vallen, over zal waaien of zal zeggen dat ik wel tegen een beetje regen kan. En dus stapte ik samen met een vriendin op de fiets naar de stad.

Naarmate we dichterbij het centrum en de afgesproken plek kwamen, moesten we te lachen om het feit dat we toch best een beetje nat aan het worden waren. En eenmaal aangekomen bleken de terrassen al aardig vol en begon het nóg harder te regenen. Snel verplaatsten we ons naar de andere kant van het Janskerkhof op zoek naar een terras om te kunnen zitten. Dat er juist op dat moment een gigantische hoosbui over trok, zagen we dan weer even niet aan komen. Hysterisch probeerden we een plek te vinden om te schuilen. Tegen de deurpost van de kerk, onder een houten kar van de bloemenmarkt om uiteindelijk onderdak te vinden bij het urinoir midden op het plein. Tja, chique. Of het had geholpen? Nou nee. Ik was nat tot op het bot. Het kan liggen aan de deprimerende maanden die aan deze avond vooraf waren gegaan, maar de chaos op het plein, het tevergeefs zoeken naar een droog plekje om te schuilen en de intense regenbui die slechts twee seconden nodig had om mij doorweekt te laten zijn: ik heb zo intens gelachen en voelde ook tot op het bot dat ik leefde! Dat ik de rest van de avond koukleumend heb doorgebracht, nam ik maar voor lief. We konden toch niet langer dan tien uur blijven, dat was dan weer een meevaller.  

Wat willen we soms graag weten waar we aan toe zijn. Buienradar vind ik daar een goed voorbeeld van. Je kunt het weer tot op de minuut in de gaten houden, je activiteiten erom heen plannen en als je nat wordt omdat het toch was gaan regenen toen je eenmaal op de fiets zat, kun je die app de schuld geven. En eerlijk gezegd verbaast het me dan ook dat ik niet nauwlettend de app in de gaten hield; situaties willen kunnen overzien, ligt namelijk nogal in mijn straatje. Plannen, maar vooral uitdenken zodat ik alle mogelijke voors- en tegens, plussen en minnen, onvoorziene omstandigheden en andermans belangen af heb kunnen wegen, ik zou er mijn werk van moeten maken. Terugkijkend is dat denk ik ook een beetje wat ik mezelf lang heb voor gehouden (en soms nog): ik heb een plan en verwachtingen, ik kan dit zelf en zie het mij allemaal maar even doen. Alles onder controle. En guess what, die heb je vaak niet.

De titel van deze blog plopt op in m'n hoofd. Het is een quote van een meisje uit het programma 'Over mijn lijk': "Leven is niet wachten tot de storm voorbij is, maar leren dansen in de regen". Het leven brengt je kleine en grote, positieve of negatieve veranderingen. En hoe mooi zou het zijn als je kunt blijven dansen, ook als het regent. Die zomeravond op het plein herinnert me eraan wat er kan ontstaan als je het nadenken over wat er zou kunnen gebeuren loslaat. Niet wachten tot het droog is, maar me door een flinke regenbui laten verrassen. Heerlijk!