Lang voelde mijn burn-out alsof ik met 180 km/h tegen een muur aan was gereden. Ik kon zelf de rem niet meer vinden en dus trok mijn lichaam aan de handrem. Total loss. In eerste instantie dacht ik dat ik na een paar weken rust diezelfde snelweg wel weer op kon. Maar als je dat probeert en de schade is zo groot, kom je jezelf snel genoeg weer tegen. Om in een burn-out terecht te komen, om het zover te kunnen laten komen, heb je ergens onderweg het 'goed op jezelf letten' en 'voelen wat je zelf nodig hebt' uit leren schakelen. Je negeerde de oranje en rode lampjes op je dashbord of vergat er simpelweg naar te kijken.
Mijn auto moest dus naar de garage, maar aan een total-loss reparatie zit een hoog prijskaartje. Onlangs las ik in een programma wat ik volg via een psycholoog dat het 3-5 jaar kan duren voor je energie na een burn-out weer helemaal op het normale level is (dit hoeft dus niet bij iedereen zo te zijn). Het geeft duidelijk aan hoe groot de roofbouw is die je op jezelf hebt gepleegd. En dat vind ik confronterend en verdrietig. Het was natuurlijk nooit bewust mijn bedoeling geweest om het zo ver te laten komen.
Na de eerste maanden van herstel werd het een kwestie van vertrouwen om het gaspedaal weer in te leren drukken. Met tegelijkertijd één voet op de rem, want als je die plotse handrem eenmaal hebt meegemaakt, kijk je vervolgens wel uit. Met horte en stoten probeer je weer in beweging te komen. Met in mijn geval als gevolg; angst. Angst om op te starten, angst om mezelf weer in de prak te rijden en angst voor de nieuwe situatie. Ik moe(s)t vooral mezelf weer leren vertrouwen. In ieder geval twee dingen wilde ik anders: 1) ik zou voortaan zelf achter het stuur plaats nemen, in plaats van de angst/verwachtingen/prestatiedruk en 2) ik zou langzamer gaan rijden.
Het lastige aan dat laatste vind ik dat ik soms het gevoel heb dat we allemáál met 100, 150, 180 over de snelweg rijden. We sjeesen maar door; harder, sneller en beter. En 80 rijden op een snelweg is ook gevaarlijk. Dus hoe doe je dat, als je zelf de snelheid wil verlagen, maar iedereen om je heen zo hard gaat?
Door de coronasituatie veranderde dat. Plots werd van bijna ons allemaal gevraagd om langs de weg stil te gaan staan. Voor sommigen een uitkomst, want het was eigenlijk wel lekker om even niet meer met 180 op de linkerbaan te rijden. Ineens hoefde je een stuk minder fomo te hebben, de eindtijd in de avond had ook wel iets overzichtelijks en de weekenden werden niet meer zonder dat je het doorhad vol gepland. Het lijkt erop dat ook Nederland weer helemaal 'open' gaat. Ik ben er blij mee en ook benieuwd hoe de wereld om ons heen weer 'terug naar normaal' gaat of veranderd zal blijven. De tijd zal het leren. Is er misschien iemand die met mij een beetje langzamer wil blijven rijden?
Reactie plaatsen
Reacties
🥰👍