#3 Smell the roses.

Onlangs hoorde ik iemand in een Amerikaanse serie zeggen 'I hope you stop to smell those roses sometimes'. Misschien omdat er roos in voor komt dat het op viel, maar op een bepaalde manier raakte die zin me. Door de context had ik al een vermoeden wat er mee bedoeld werd, maar ik spoelde nog even terug. Het meisje uit het programma had in de jaren waar ze over vertelde veel moeten overwinnen om te kunnen en mogen zijn wie ze is. Ze had al een hoop stappen in haar proces gezet en toch had ze het idee dat ze er nog niet was en nog zoveel níét wist over zichzelf. Ik zocht de zin op en het blijkt een gezegde te zijn. De boodschap van de presentator, of eigenlijk de betekenis van dit gezegde, is om je af en toe te realiseren waar je staat en te vieren hoe ver je al bent gekomen. 

Ik moet zeggen dat ik nooit echt goed ben geweest in het ruiken aan die rozen. Ondanks dat de zoektocht van het meisje uit dit programma een heel andere was dan die van mij, herken ik wat ze zegt. Ik weet nog dat ik niet lang stil wilde staan bij het behalen van mijn bachelordiploma, omdat ik ervan overtuigd was dat het niet genoeg was als je niet ook een masterdiploma had. En dus liep ik snel voorbij aan mijn eigen inzet en prestatie, door naar het volgende doel. Zo zonde. Want waar is al die moeite en harde werken goed voor, als je vervolgens niet tevreden kunt zijn met wat je hebt gedaan? 

Ik weet het, en toch. Sinds de confrontatie met mezelf en ik een hoop over mezelf geleerd heb, vind ik het nog lastig gerust te zijn dat het ook gewoon goed is. Als je je eenmaal bewust bent geworden van die kanten van jezelf die het je soms lastig maken en je daar aan wilt werken, waar ligt dan de grens? Controle, perfectionisme, piekeren, angst of paniek het is er soms nog steeds. Dingen die me in de weg kunnen zitten, die horen bij mij, maar waarvan ik ook zou willen dat ik er beter mee om zou kunnen gaan. En dus is het nu (weer) nog niet goed genoeg. En het is denk ik niet alleen stressvol als je niet af en toe even stil staat bij wat je doet, het zegt denk ik ook iets over de waardering die je hebt (of eigenlijk dus niet) voor jezelf. Het afgelopen jaar heb ik geleerd dat het stilstaan bij wat je doet niet alleen geldt voor grote stappen of beslissingen, maar juist begint bij de kleine, dagelijkse momenten in je leven. Daar begint het zorgen voor jezelf. In plaats van door te rennen naar het volgende punt op mijn dingen-die-ik-nog-wil-doen-lijst, probeer ik nu af en toe even de snelheid uit mijn dag te halen. Ik sta stil bij het kopje koffie of thee wat ik voor mezelf heb gezet, het opmaken van mijn bed of het doen van de was en de boodschappen. Hoera! Dat heb ik toch maar weer mooi gedaan. Voor mezelf. 

Ik belde even met m'n moeder. Met mijn nieuw hervonden vertrouwen in mijn banenzoektocht zeg ik haar dat ik het idee heb dat er komende maanden dingen gaan gebeuren! Waarop m'n moeder zegt 'ja, er gebeurt altijd iets'. Nuchter als altijd, dat had ik kunnen weten. Maar ze heeft gelijk, er gebeurt altijd iets, alles is altijd in beweging. Terwijl we het afscheidsriedeltje inzetten en ik na het ophangen mijn telefoon wegleg, valt mijn blik op het tijdschrift Flow dat op tafel ligt. Ik kreeg het voor mijn verjaardag van m'n vader en heeft als titel "Zien wat er al is". Soms weten mensen om je heen het al, maar zie je het zelf nog niet. En ineens herinner ik me de zin uit die serie. Ik kijk naar de bos rozen op tafel die ik gister voor mezelf heb gekocht en haal een keer goed adem. Ik sta even stil en ik bedank mezelf voor wat er allemaal al (wél) is.