#2 Achterom.

Ik kan inmiddels zeggen dat mijn burn-out drie jaar geleden is. In de tussentijd hebben er al veel nieuwe, grote gebeurtenissen in mijn leven plaats gevonden: ik ben afgestudeerd, begonnen aan mijn eerste baan, ik ben verhuisd en laten we niet vergeten dat er een virus zich als een bulldozer door onze levens walst. Je zou denken dat die burn-out wel wat meer naar de achtergrond zou verdwijnen. 

Maar toch, na zo'n heftige gebeurtenis kom je ook weer op een soort trein terecht. Herstellen, opbouwen, leren en verwerken. Voor ik het wist waren er toch weer een hoop dingen die 'moe(s)ten lukken'. Je gaat bezig met waarom het zover heeft kunnen komen (iets wat in mijn geval veel tijd vergt, aangezien mijn hoofd alles wat diepgaander verwerkt en ik dus niet zomaar iets aanneem voordat ik verder kan). Je probeert je leven weer op te pakken en je weet dat je het niet hetzelfde in kan richten als voorheen, je bent immers niet voor niks in deze situatie terecht gekomen. En er is meer bagage dan toen de reis begon. Je weet meer over jezelf en je hebt ook die kanten van jezelf leren kennen die je misschien liever niet had ontdekt. De eigenschappen die het jezelf soms moeilijk maken, die er altijd al waren, maar waar je je nu (pas) bewust van bent. Die extra bagage voelt zwaar en 'ervoor' lijkt soms makkelijker om naartoe terug te gaan dan naar de onbekende bestemming die voor je ligt.

Die na-een-burn-out-herstellen-afstuderen-werken-en-corona-trein stond afgelopen 2 maanden even stil. Wat is er nou eigenlijk allemaal gebeurd afgelopen jaren? De burn-out en alles wat daarop volgde, is onderdeel geworden van mijn verhaal. Je wilt er niet in blijven hangen, maar je kunt er ook niet omheen. Dat vind ik soms best lastig, want ik wil ook vooruit. In plaats van het weg te duwen als iets waarvan ik niet wil dat het er nog is, besluit ik er over te schrijven.

En dus kijk ik nu even achterom. Niet om langer stil te blijven staan bij hoe ik het deed en bezig te zijn met 'had ik maar', maar om het ruimte te geven en onderdeel te laten zijn van wie ik nu ben (klinkt lekker zweverig hè). Ik hoef niet te veranderen, ik was toen en ben nu goed zoals ik ben. Hetgeen wat mag veranderen is dat ik dat zelf ga geloven. Als dat lukt, hoef ik niet meer achterom, maar mag ik gewoon via de voordeur instappen, in mijn eigen treintje door het leven.