#1 Een blog!?

Welkom bij het lezen van mijn eerste blog! Misschien ook een goed moment om uit te leggen waarom ik hiermee begin. 

'En nu?' heb ik me de afgelopen maanden vaak afgevraagd. Ik heb twee studies afgerond, had de baan die daarop aansloot en ik heb een plek gevonden voor mezelf om te wonen na mijn studententijd. Wat zou het lekker zijn geweest als het hiermee goed was. Maar dat bleek het niet te zijn, anders had ik deze blog waarschijnlijk niet geschreven. 

Wat hieraan vooraf ging:  
Uit huis gaan, het studentenleven en diploma's halen; alles ging volgens plan (of nou ja, op dat leuke vriendje na dan). Tot ik drie jaar geleden van de ene op de andere dag niks meer kon; een burn-out. Een nieuwe wereld ging voor me open. Of eigenlijk stortte mijn wereld in. Het gevoel van zekerheid en het beeld dat ik had over mijn toekomst was van de ene op de andere dag verdwenen. Ik was de controle volledig kwijt (en ik kan je vertellen dat dat erg vervelend is voor iemand die graag controle heeft), ik wist niet wat er gebeurde en wat ik moest doen. Ik raakte volledig in paniek. 

Ineens was ík degene met psychische klachten, waar ik in mijn studie over had geleerd. Een burn-out, hoe had dit kunnen gebeuren? Het bleek een keiharde confrontatie met mijn eigen gedragspatronen en overtuigingen, mijn perfectionisme en hoogsensitiviteit te zijn. Ik moe(s)t leren omgaan met angst- en paniekklachten, maakte kennis met mediteren, ging voor het eerst in therapie, las zelfhulpboeken enzovoort. Zoals gezegd, er ging een wereld voor me open.

Mijn onbewuste streven naar 'doen hoe het hoort' bleek niet langer haalbaar. Ik kon - en inmiddels wil ik ook niet meer - voldoen aan de verwachtingen van mezelf, anderen en de maatschappij. En wat is dat onwennig, beangstigend en onzeker. Wat is nu dan mijn houvast? Hoe moet ik me gedragen als blijkt dat de manier waarop ik dat van jongs af aan heb gedaan me in deze situatie heeft gebracht? Ik vroeg me af hoe het toch kan dat je van iedereen op de wereld niet eens goed met jezelf over weg kan. Kortom, een frustrerende en lastige zoektocht. En deze duurt inmiddels drie jaar. Hierin ging ik (opnieuw) op zoek naar houvast, herkenning en inspiratie. Om het anders te doen. In het begin keek ik uit naar een soort eindpunt waarop ik het allemaal wel weer zou weten. Inmiddels zie ik in dat dit pas het begin is. En dat is oke.

Terug naar nu:
Ik heb voldaan aan de zaken waarvan ik dacht dat het me rust en zekerheid zou geven. Toch was ik niet waar ik wil zijn. Met mijn pedagogiekdiploma's op zak, ga ik nu een tijdje zonder vastomlijnd plan op pad. Met als eerste bestemming schrijven over de ervaringen tijdens mijn zoektocht afgelopen jaren. Waar dit heen gaat, ik heb geen idee, but here I go!