#7 Perspectief.

Ik sta op het perron op Amsterdam Centraal na één van mijn laatste werkdagen op kantoor. Niet vanwege de (terugkerende) lockdown en daarmee opnieuw het advies 'om zoveel mogelijk thuis te werken' (ik kan die woorden niet meer horen), maar omdat mijn baan stopt. Ik wacht tot de trein aan komt rijden en staar wat voor me uit. Er komt een meisje op me af lopen en spreekt me in het Engels aan. Ze moet op spoor 4a zijn. Ik sta bij 4b en kijk met haar mee welke trein er vanaf 4a vertrekt. Ze blijkt ook naar Utrecht te moeten en ik zeg haar dat ze goed staat, de trein naar Utrecht komt hier zo aan. Ze bedankt me. Terwijl ik me weer omdraai, zie ik de trein binnenrijden. Ik heb geluk, de trein stopt en de deuren gaan precies open op de plek waar ik sta. Yes! (Iedereen die vaak met de trein reist weet dat dit toch altijd een klein winmomentje is.) Ik kijk nog even om als de deuren open gaan en zie het meisje ook bij de deur staan. Ze loopt achter me dezelfde coupe in en vraagt of het goed is als ik bij haar kom zitten. 'Of course', antwoord ik haar.

We zitten in een vierzits en kijken allebei naar buiten. Ze zegt dat ze vol verwondering kijkt; al die mensen, de panden en de Amsterdamse grachten. Ik antwoord haar dat ik dat ook heb. Ik kom nu een paar jaar in Amsterdam voor studie en werk, maar voel me nog vaak genoeg een dorps meisje in een te grote stad. We raken verder aan de praat en ze vertelt me dat ze uit Peru komt. Ze is nu een paar weken in Nederland en is hier om te studeren. Ze heeft lang moeten sparen om de opleiding te kunnen betalen. Maar met een doel, want ze wil graag kennis op doen om iets te kunnen betekenen voor haar eigen land. Ze is 24 en zegt dat ze zich oud voelt tussen de andere studenten, die soms toch een paar jaar jonger zijn dan haar. Ik vertel haar dat er hier ook veel studenten zijn die in het buitenland gaan studeren. 'Why?' vraagt ze, jullie hebben hier zelf goede universiteiten, dan hoef je toch niet weg? Ik snap haar verbazing. We hebben hier goed onderwijs, en toch ken ik genoeg medestudenten die ook in het buitenland zijn gaan studeren. En dat is misschien best gek vanuit haar perspectief. 

Ons gesprek zet me aan het denken. Ik bewonder haar gedrevenheid en moed om in een vreemd land te gaan studeren om die kennis thuis in te kunnen zetten. Ze heeft een duidelijk doel, heeft daar voor gespaard en dompelt zich onder in een andere cultuur om daar aan te werken. Soms heb je de luxe dat je direct aan een doel kunt beginnen, soms moet je om wat voor reden dan ook wat meer moeite doen voor die kans. Ik realiseer me dat ik die luxe heb gehad door de plek waar ik ben opgegroeid. Zelf was ik die jonge student waar zij het over heeft, ik was achttien toen ik aan mijn studie begon. En dit doel bracht mij in de afgelopen jaren letterlijk van een dorp in Brabant naar deze trein in Amsterdam.  

Een klein halfuurtje later rijdt de trein Utrecht binnen en we staan allebei op om de trein te verlaten. We hebben nog net Facebook uitgewisseld en spreken uit dat we het een leuke ontmoeting vonden. En als we het drukke perron oplopen wensen we elkaar nog een fijne dag om vervolgens weer onze eigen weg te gaan. Ik kijk toch weer even om. Ze heeft me verteld dat ze in Utrecht over moet stappen en dat is, vooral als je het niet kent, een groot station. Ik bied haar aan nog even mee te lopen. En dus zwaai ik naar d'r als zij de roltrap neemt naar haar volgende perron en ik verder loop naar de fietsenstalling. Benieuwd naar waar het me brengen zal, vervolg ik in gedachten mijn weg naar mijn eigen, nieuwe doel. Althans, eerst maar eens naar huis.