# 16 Geven én ontvangen.

Ik zit in de kerk op zondagochtend en er wordt een gebed uitgesproken: 'Wij bidden ook voor hen aan wie wij geven, hen die mogen ontvangen'. Het is zo'n moment waarop er een kwartje wordt omgedraaid. Goh nooit zo over nagedacht. Ja ik geef - mede uit plichtsbesef- wat geld tijdens de collecte, maar ik heb me nooit echt verplaatst in degene die het mag ontvangen. Hoe is het om op deze manier een gift te ontvangen?   

Ik heb altijd graag willen geven en iets voor een ander willen betekenen. Op deze manier hoop ik de ander een goed gevoel te geven en te laten merken dat ik om hem of haar geef. Maar nooit had ik me gerealiseerd dat dit geven, mij óók wat brengt: het gevoel van betekenis te kunnen zijn. Het was toen ik ziek thuis kwam te zitten dat dit me pijnlijk duidelijk werd. Ik had niet zoveel te geven, niemand die iets van mij kon ontvangen. En dat maakte me verdrietig. Het is fijn als andere mensen aan je denken, je helpen en jij mag ontvangen. Maar voor mijn gevoel waren anderen alleen maar bezig met aan mij te geven, terwijl ik zo graag iets terug wilde geven. 

Mede ingegeven door die zin in dat gebed was dit de periode dat ik het belang van kunnen ontvangen leerde. Neem nou een uitkering aannemen. "Nou goed geregeld toch, gewoon aanvragen" denk je misschien. Zo gemakkelijk vond ik dat niet. Ik had het gevoel dat ik er iets voor terug moest doen. Kan ik dit zomaar ontvangen, zonder zicht op betaald werk? Juist die wederkerigheid - ik werk, jij betaalt - zat er even niet in. En dan is het een kwestie van stilzitten en durven ontvangen. Ik vond dat best een ding. Ontvangen kan kwetsbaar voelen. Durf je te zeggen 'he, ik heb je nodig, het lukt me niet alleen'? Het vraagt om afhankelijk opstellen, de ander serieus nemen en ook jezelf: gun jezelf de hulp van de ander.  

Ik herinner me dat ik, toen het weer wat beter met me ging, een berichtje van een vriendin kreeg of ik even langs wilde komen omdat ze zich niet zo fijn voelde. Ik voelde me haast euforisch en zo snel als ik kon, sprong ik op mijn fiets: ik kan (weer) iets voor haar betekenen! En dat kon, omdat zíj zich kwetsbaar op durfde te stellen door te zeggen 'hé ik heb je even nodig'. Onwetend dat zij mij daarmee een gevoel van betekenis gaf. Ik denk dat dit heel belangrijk is voor je gevoel van eigenwaarde, je gaat je beter voelen als je iets kunt geven. En daar heb je wel een ontvanger voor nodig. 

Kortom: wees dankbaar als je kunt geven, zodat er iemand mag ontvangen. En wees eveneens dankbaar als je mag ontvangen: je ontvangt zelf liefde én je geeft iemand anders het gevoel van waarde te zijn. <3 

Durf jij te ontvangen, zonder gelijk iets terug te zeggen of te doen?

Deze blog is mede geïnspireerd op enkele bladzijden uit het boek 'Een jaar met' van Henri Nouwen.