Het was ergens vorig jaar in de zomer. Ik zag iemand gehaast bij de ingang van de bus staan, met in zijn hand een Rabobankreader om zijn OV-kaart op te laden. Het zag er klunzig en onhandig uit, maar ik zag een bondgenoot en moet nog lachen om het beeld.
Waarom ik geen tikkie kan versturen?! Ik heb die app niet. "Joh, maar dat is super handig!", "nee dankje." "Maar als je hem via mij download krijg ik één euro", "nee dankje, ik maak het als ik thuis ben even naar je over. Wat is je rekeningnummer?"
Ik ben in Zwolle en moet vanaf het huis van een vriendin de weg naar het station vinden. "Gaat dat lukken?", vraagt een vriendin semi-bezorgd. Ik open de app Maps en zeg haar dat het vast niet zo moeilijk zal zijn. "Ja sorry hoor, soms weet ik gewoon even niet in welke tijd jij leeft", zegt ze lachend. Ik moet ook lachen, en snap wat ze bedoelt.
Zo nu en dan kom je er één tegen, iemand die niet zomaar de eerste de beste app download als daar weer eens om gevraagd wordt, diens emailadres niet zomaar ergens invult of alle cookies-instellingen afgaat om er vervolgens 'niet-akkoord' mee te gaan. Volgens mij zijn het er niet veel meer, maar geloof me ze zijn er. Noem het bezorgd, noem het ouderwets, noem het - in mijn geval - ook gewoon een beetje recalcitrant.
'Hoe kun je nog zonder?!' hoor ik je denken. En ik kan je vertellen dat ik ook geregeld met mezelf in discussie ben. Natuurlijk zie ik ook de voordelen van een hele hoop applicaties. Weegt mijn klein verzet op tegen het gemak van deze apps? Maak ik het mezelf nou makkelijk of juist moeilijker?
Wat is eigenlijk m'n punt van dit klein verzet? Het kan en gaat allemaal zo snel! Want eerlijk. Als die app er eenmaal is, wordt ie vaker gebruikt dan je lief is. Je staat te wachten bij de bushalte en je checkt (ineens) even je bank-app, je staat in de rij bij de kassa (wat eigenlijk ook geen 'momentje' meer is, want met de zelfscan hoef je bijna nooit te wachten) als je je mail opent en leest over die huurverhoging, en terwijl je bezoek hebt reageer je nog snel even op dat betaalverzoekje van gisteravond.
Misschien klink ik negatief, ouderwets of ben ik op m'n bijna dertigste al onderdeel van de vroeger-was-alles-beter-club, maar echt 'in het moment leven' is het allemaal niet hè? En laat ik dat nou juist net wat meer van plan zijn. Het is aan mij om - weloverwogen - een keuze te maken tussen het gemak van mijn smartphone of het links laten liggen als ik merk dat de snelheid waarmee dingen nu geregeld en gecommuniceerd kunnen worden tegen me gaan werken. Ieder zijn eigen manier.
Tja. En zo begon het idee te ontstaan om van die ene app, met dat groene icoontje - die toch echt bijna iedereen wel heeft - afscheid te nemen... WORDT VERVOLGD!
Reactie plaatsen
Reacties