#15 Put.

Het is wit buiten en de zon schijnt door een licht wolkendek heen. En terwijl ik - ondanks de toch al steeds dieper wordende frons tussen mijn wenkbrauwen (nu is het de zon, anders zijn het mijn gedachten die hem veroorzaken) - met mijn gezicht in de zon zit, ben in mijn hoofd aan het processen wat ik voel. Ik wil weer iets schrijven. 

Er zijn eigenlijk wel een paar dingen die ik kwijt zou kunnen. Over de jongetjes die ik gister aansprak bijvoorbeeld. Het was niet per sé mijn intentie om die bemoeierige buurtbewoner te zijn, maar een vriendelijke buurtgenoot was me voor geweest en had schreeuwend uit zijn raampje de jongens er op gewezen dat het niet mocht, "DAT MAG NIET MEER, MAG NIET!). Dus toen ik langs hen liep, benoemde ik het toch ook even. wel vriendelijk. Maar nog sneller dan zo'n rotje überhaupt afgaat, kwam er in koor terug: "jawel mag wel want is categorie één". Oh oh, oke. "Dat verkopen ze het hele jaar door. En, hij is al twaalf.", zegt één van de jongens terwijl hij naar de jongen naast hem wijst. Nou goed, ik dwaal af.

Ik zou ook kunnen schrijven over hoe ik me deze dagen voel nu ik een brief heb gekregen over het feit dat ik bijna twee jaar in de ziektewet zit. Wat doet dit met me? 

Mijn aandacht is inmiddels verschoven naar mijn telefoon. Ik scroll wat op Instagram en ik blijf hangen bij een filmpje van het programma 'Zin in morgen'* (aanrader). Er wordt een meneer geïnterviewd die gitaar staat te spelen op straat en de mensen vrolijk toezingt**. Het is een programma met iets meer diepgang dan dat, dus na een korte introductie deelt hij: "Inmiddels weet ik dat in elk leven, in relaties ook, kom je in diepe putten terecht. En je wil eigenlijk dat mensen waar je van houd, je kinderen, dat ze niet in diepe putten terecht komen, maar iedereen komt in een diepe put terecht. Het enige wat je kan doen is mensen te laten zien dat je er ook weer uit kan komen."

Vooral die laatste zin raakt me. Je kunt jezelf en anderen niet altijd behouden voor de minder fijne dingen - groot of klein - die onderweg gebeuren. De hoop die je kunt voelen en elkaar kunt geven, is dat je er ook weer uit kunt komen. Dat het niet zo blijft. 

Die twee jaar ziektewet is iets wat ik nooit had verwacht te gebeuren, maar het geeft me denk ik wel de hoop en rust om uit de put te klimmen. En dus ben ik er eigenlijk wel dankbaar voor.  

Voor als je eens in een put(je) zit of iemand anders erin ziet zitten:

'Ik weet niet hoe ik uit deze put moet komen,' zei Kleine Draak. 

Grote Panda glimlachte. 

'Dan kom ik toch bij je zitten.'***

Liefs!

* Website 'Zin in morgen': https://kro-ncrv.nl/programmas/zin-in-morgen 

** Link naar het filmpje https://www.instagram.com/p/C2Jy8z-ouQZ/. 

*** Uit: Grote Panda en Kleine Draak van James Norbury.