#12 Als een kind zo blij.

De zon schijnt en ik zit midden in de tuin op het pad van houtsnippers. Ik heb net mijn vestje uit gedaan en de wind voelt verkoelend op mijn huid. M'n oog valt op een vlinder in de struik naast me. Als hij weer weg vliegt, breng ik mijn aandacht terug naar de schep in mijn hand.

Sinds een paar maanden werk ik als vrijwilliger in een voedseltuin - een moestuin, maar dan anders. Ik ben bezig de overwoekerende bramenstruiken weg te halen. Als ik mijn emmer vol heb, loop ik naar een paar van mijn medevrijwilligers. Zij hebben de net uitgegraven vijver met water gevuld. Een duizendpoot zoekt geschrokken zijn weg naar boven, waarop een medevrijwilliger een plastic kijkdoosje uit haar tuinbroek haalt om het beestje te kunnen bekijken. Met lichte schaamte geeft een andere vrijwilliger toe dat hij, toen hij er één kado wilde doen aan zijn nichtje, hij er ook bijna één voor zichzelf had gekocht. Ik vertel hem enthousiast dat ze bij de Hema een variant mét vergrootglas hebben, op de kinderafdeling weliswaar.

In therapie heb ik geleerd dat het belangrijk is jezelf af en toe in de 'gelukkige-kindmodus' te brengen. Het gelukkige kind gedraagt zich ongedwongen en vrolijk, en is opgewekt in de manier waarin het naar de wereld kijkt. Niet onbelangrijk als je ook een strenge, serieuze of zwaarmoedige kant in jezelf herkent. Omdat het je helpt ontspannen, is het fijn en belangrijk om het blije kind in jezelf af en toe op te zoeken [1]. 

Op de tuin wordt de bel geluid en hoor ik koffiekopjes rinkelen als een medewerker voorbij fietst met een mand met koffie en koekjes. Tijdens de pauze hebben ik en twee andere vrijwilligers van mijn leeftijd het over hoe het met ons gaat. Onderwerpen als werkdruk, re-integreren, huurprijzen en 40-urige werkweken komen voorbij. Ook zij hebben zich aangemeld om naast hun kantoorbaan een halve dag in de week in de natuur door te brengen. We zoeken naar balans waarbij we niet alleen maar binnen achter een laptop zitten, maar ook plezier hebben in het actief buiten zijn. Zodat we, zo luidt de conclusie, een fijn leven creëren en streven naar tevredenheid in plaats van perfectie. Wat een diepgang zo op de vrijdagmorgen. En dus schakelen we net zo makkelijk weer over naar de wat luchtigere plant- en moestuingrapjes. 

Na dit moment aan de picknicktafel druipt iedereen weer af naar z'n eigen stukje grond. Negatieve gevoelens zijn even niet aan de orde en ik kan ontspannen. Ik word blij van dit soort gesprekken en voel me gezien en gesterkt in het idee dat het anders kan en mag. Tevreden loop ik terug door deze groene oase in de grote stad. Verwondering, eenvoud, natuur en verbondenheid: het maakt me als een kind zo blij.

[1]  Hannie van Gendere, Gitta Jacob & Laura Seebauer - Patronen doorbreken